Μνημείον τω γνωστώ εισαγγελεί

Ενώπιον του Κυνοβουλίου, όπου παραχώθηκε η υπόθeση Βατοπεδίου.

Και για όσους βαργιούνται να ψάξουν, εδώ.

Άνοιξη!

Ένα κάποιο πάθος...

Τόχα προσέξει από παλιά ότι τον εμπνέουν οι κυρίες με μπότες. Αλλά όχι κι έτσι, ο μπαγάσας! Όπου δει (καλή) μπότα, εκεί! Καρφώνεται άγρια και παίζει το παιγνίδι της υποταγής.

Άβυσσος η ψυχή του σκύλου! Τι άβυσσος, Ανάβυσσος!

Μυσταγωγία

Μία παρέα, σε ένα ερημοκκλήσι, χτες γλεντούσε όλη την ημέρα. Καλά περάσαμε! Και ένιωσα 23 χρόνια νεότερος.

Η πιό σοβαρή δουλειά του κόσμου

Να βρείς το σωστό λουλούδι...

A ne rien faire, ελληνιστί «ραχάτι» (το -)

Μία μοναδική τέχνη, που έχει ανθίσει στις ακτές της Μεσογείου θαλάσσης και έχει συμβάλλει τα μέγιστα στην μακροζωία και την ευεξία των κατοίκων αυτών των περιοχών.

Νεράιδα Τρικάλων

Ο Ξενώνας του Λευτέρη και της Λουκίας βρίσκεται ακριβώς εδώ (ΟΚ, στο Google Maps φαίνεται μόνο το οικόπεδο, αλλά είναι νεόδμητος, λέμε!) στα Τζουμέρκα. Και είναι πολύ ωραίος, τολμώ να είπω. Κι άμα σε κάπχοιους δεν αρέσει, δεν χάθηκε ο κόζμος· έτσι κι αλλιώς έχει λίγα δωμάτια...

Τη γλιτώσαμε και φέτος!

(Αυτή η φωτό προστέθηκε μεταγενέστερα επειδή κάπχοιοι δύσπιστοι ανώνυμοι αφήσαν υπονοούμενα για υπονοούμενα για την ηθική μας ακεραιότητα)

Γλεντήσαμε με μέτρο. ΟΚ, 90 πόντους, όχι 100!

Χαζέψαμε τη χλωρίδα.

Αφανίσαμε την πανίδα.

Χωνέψαμε διακριτικά.

Και τα κόκκαλα τάφερε ένας καλός θείος και τα τάισε στον αιχμάλωτο.

«Κάτι μυρίζει, κάτι ψήνεται...

... και δεν θάχουμε καλά ξεμπερδέματα. Πολλή ζαλούρα βλέπω και θα καεί η γούνα μας!» σκέφτηκε το αρνί.

Πώς να δουλέψει η αγορά, μεγαλοβδομαδιάτικα;

Βλέπω ένα μαγαζί, μπαίνω και ρωτάω ευγενικά «Λαμπάδες πουλάτε, κύριε;» «Κεργιά και λιβάνια!» μου απαντά ξερά! Προσβεβλημένος, είπα να του απαντήσω όπως του άξιζε αλλά είδα το παρακάτω αυτοκόλλητο και σώπασα...

Φεύγουν ένας-ένας οι φίλοι

Έφυγε την Κυριακή ο Σπύρος Μαρκόπουλος, ο δασκαλάκος που 'ταν λεβεντιά. Τον ήξερα χρόνια, διακοπές, βόλτες με τις μηχανές, σαχλαμαροκουβεντούλες στο Στέκι. Τον τελευταίο καιρό είχαμε χαθεί, δεν απόρησα, πάντα ήταν πολυάσχολος. Υπέθεσα ότι έτρεχε για το διδακτορικό του. Μέχρι που ήρθε χτες το η-μέιλ με ένα από τα κείμενα που παραθέτω στο λινκ. Δεν νομίζω πως θάθελε να τον αποχαιρετίσουμε με κάτι θλιβερό, ήταν αισιόδοξος άνθρωπος. Γι' αυτό βάζω ένα γκράφιτι που είδα προχτές, την ημέρα του θανάτου του, στα Εξάρχεια. Καλό δρόμο, Σπυράκο...
Λινκς: 1, 2, 3, 4 και 5.

EDIT: σοκαρίστηκε μια e-φίλη με τις χαρωπές φωτογραφίες να πλαισιώνουν την είδηση του θανάτου ενός νέου και ξεχωριστού ανθρώπου. Ναι, το καταλαβαίνω. Μα για έναν τέτοιον άνθρωπο δεν ταιριάζουν οι θλιβερές, μουντές εικόνες. Αλλά η δημιουργικότητα...

Victoria's Secret

Α, τη σιγανοπαπαδιά! Α, το κρυφό ποταμάκι! Ποτέ δεν θα το φανταζόμουν για κοτζάμ σταθμό του ΗΣΑΠ! Καλά είχα δει, εγώ, μία μέρα τη Τζούλι Άντριους να περιμένει τον Ηλεκτρικό.

Μια Κυριακή στο πάρκινγκ.

Βαργιόμουν σήμερα. Και δεν ήμουν ο μόνος...

Πήγα στο πάρκο της Ναυαρίνου και γέλασα με έναν τυπάκο, ο οποίος μόλις έμαθε το σχόλιο Κακλαμάνη «Δεν έχω αντιληφθεί να υπάρχει κανένα πάρκο στη Ναυαρίνου. Ένα πάρκινγκ ξέρω ότι υπάρχει...» απάντησε «Πάρκινγκ, λέει, ε; Και γιατί δεν φέρνει το αμάξι του να το παρκάρει;»

Έκανα διάφορες φωτογραφίες, λέμε τώρα... Με είδε και μία συμπαθεστάτη κυρία και με αρώτησε αν είμαι ο Σκύλος της Β.Κ. Πωπωπω, ρόμπες ξεκούμπωτες και κλαρωτές γίναμε!

Ρούφηξα ήλιο, σαν σαύρα. Άκουσα και τις μουζικές που παίζανε.

Χάζεψα και τον πιο παρτσακλό σκύλο του κόζμου, τον Ροβινσώνα, που τον έχει ο φίλος μου ο Παρασκευάς. Μετεμψύχωση του Λεβ Γιασίν, είναι, λέμε!

Καλά ήταν, δεν λέω...

Μιά βόλτα στη λιακάδα

Σήμερα, λόγω φόρτου εργασίας, αποφάσισα να σοβαρευτώ και να κάτσω να δουλέψω σπίτι. Έτσι, μου περίσσεψε χρόνος για μια απογευματινή βόλτα. Είδα ένα παλιό, ωραίο κτίριο, που ήταν χρόνια εγκατελειμένο, να ανακαινίζεται, έχοντας φορέσει τις υπέροχες ριγέ πυτζαμούλες του. Και ημιδιαφανείς, παρακαλώ!


Είδα, ότι τελικά διάφοροι ιντερνετογνωστοί, μπορεί και να βρίσκονται πολύ πιο κοντά, απ' όσο νομίζαμε...

Και μετά είδα μία συγκινητική μικρή αγγελία. Δεν ξέρω γιατί αλλά έφτιαξα με το μυαλό μου ένα κάρο ιστορίες. Μου άρεσε και η παρεχόμενη αμοιβή. Ανεκτίμητη, λέμε!

Κι έτσι, θυμήθηκα ένα άλλο μαντήλι, που πριν μερικούς μήνες μία κοπελιά το είχε ρίξει σε έναν λεβέντη (άγνωστό της αλλά έκανε «μπαμ!» ότι ήτανε λεβέντης), για να προφυλαχτεί από δακρυγόνα. Ο λεβέντης τόφερε δακρυγονιασμένο, το πλύναμε, το αρωματίσαμε και τονε περιμένουμε να πάει να τηνε ψάξει, να της το δώσει πίσω. Αλλά είναι πολύ ντροπαλός, λέμε!

Τι να κάνω, τώρα; Να βάλω κι εγώ μικρή αγγελία για το μαντήλι; Ε;

Το φεγγάρι στον υπόνομο

Έρχεται πανσέληνος,
νιώθω τις τρίχες μου να μεγαλώνουν,
τα νύχια μου να μακραίνουν,
τα δόντια μου να διψάνε για αίμα!

Μάλλον θέλω ένα καλό ξύρισμα, ένα μανικιούρ και μία μπριζόλα...

«Μάγκες, παίξτε ό,τι θέλετε...

...αλλά κυρίως όχι το Χορό της Βροχής!»

Αυτό σκέφτηκα σήμερα το μεσημέρι που είδα κάτι Ινδιάνους να παίζουν στην ηλιόλουστη Ομόνοια. Μετά αναρωτήθηκα τι διάολο έχουν ντυθεί σαν βορειοαμερικάνοι ιθαγενείς τη στιγμή που είναι όλοι Περουβιανοί. Ίσως, σκέφτηκα, να πανηγυρίζανε που ο πρώην πρόεδρός τους Φουτζιμόρι, τσίμπησε μία 25ετή καταδίκη για δολοφονίες συμπατριωτών τους. Μετά θυμήθηκα ότι είχα δουλειά και καταδύθηκα στο μετρό...

Κού(κ)λα

Αυτή είναι η Κούλα, σκυλίτσα του Πολυτεχνείου. Προσοχή στα δίχρωμα μάτια!

Το φεγγάρι χτες το απόγευμα

Στην αυλή του ΕΜΠ, μετά τη δουλειά.

Τι κάνει «νιάου-νιάου» στο πλεξιγκλάς;

Ο γάτος του γείτονα, γνωστός και ως Μιάο Τσε Τούνγκ.

Η μερακλήδικη αυλίτσα της κυρίας Ευανθίας

Στη Βωβούσα Ιωαννίνων. Να πώ πως δεν τηνε ζήλεψα; Τηνε ζήλεψα! 'Ηταν ένας μικρός ιδιωτικός παράδεισος, ανοιχτός μόνο σ' εκείνους που ανοίγει την καρδιά της η νοικοκυρά. Η οποία, όπως μας πληροφορεί έγκυρος Βοβουσολόγος στα σχόλια, λέγεται κυρία Ευανθία!