Σάββατο 6 Δεκεμβρίου 2008

Λίγα λόγια και καλά


Το Πευκόφυτο είναι ένα μικρό, νοικοκυρεμένο χωριό στο Γράμο. Απ΄ό,τι κατάλαβα η υλοτομία και ο αγροτουρισμός είναι οι κύριες παραγωγικές δραστηριότητες των κατοίκων του. Με εντυπωσίασε αυτό το λακωνικό μνημείο, δίπλα στην εκκλησία. Δεν αναφέρει ονόματα και χρονολογίες θανάτων ή άλλα ηρωικά. Νομίζω διότι είχε τόσους πεσόντες και από τη μία πλευρά και από την άλλη, ώστε δεν μπορούσε να τους στριμώξει σε μία πλάκα. Και προφανώς κανείς δεν θα 'θελε μια τέτοια κατάσταση. Άσε που ακόμα κι αυτή η επιγραφή είναι με στένσιλ και σπρέι, αφήνοντας τη δυνατότητα στις επόμενες γενιές να γράψουν εκείνες ό,τι τους κατεβάσει η γκλάβα τους.

EDIT μετά από εξάμηνο: διαβάζω εδώ ότι το Πευκόφυτο το 1945 είχε 322 κατοίκους και το 1951 είχε 196! Το 1964 έγινε καθίζηση της πλαγιάς και το χωριό μεταφέρθηκε στον οικισμό Μανιάκοι της Καστοριάς. Πάντως τώρα ξανακατοικείται και το 2001 είχε 36 κατοίκους.
Σε υπόμνημα του ΔΣΕ του 1947 γράφεται:

Υπόμνημα ΔΣΕ 1947

«Χωριό Πευκόφυτο. Πιάστηκαν και βασανίστηκαν οι: Γ. Νίκου, Α. Νίκου, Θ. Νίκου, Δ. Λιάπης, Δ. Μπαμπούλης, Α. Κοτόπουλος, και Π. Κελεπούρης. Μπλόκα έχουν γίνει τέσσερις φορές. Αρκετές φορές το χωριό πλιατσικολογήθηκε»

7 σχόλια:

Crazy Tourists είπε...

Μια χαρά το βρίσκω...Άλλωστε πιστεύω ότι τα πολλά λόγια σ' αυτές (και σε άλλες) τις περιπτώσει είναι μάλλον μπούρδες!
Καλό Σαββατοκύριακο!!

Τρελοτουρίστρια

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Ορθόν! Αντεύχομαι.

demetrat είπε...

εγώ πάλι πιστεύω πως ο θαρραλέος που το σήκωσε, δεν τόλμησε να το πάει παραπέρα γιατί θα κινδύνευε να καεί.Όπότε, και ο είς και ο άλλος θεωρεί πως οι πεσσόντες που αναφέρει η πλάκα είναι οι δικοί του.

Ανώνυμος είπε...

Το Πευκόφυτο παλιά πώς ονομαζότανε;

Ανώνυμος είπε...

Είχαμε πάει πριν από κάμποσα χρόνια. Κάναμε μια στάση πριν ανέβουμε πεζοπορία στις δρακόλιμνες στις πάνω Αρένες. Πολύ ωραίο χωριό και δεν θα ξεχάσω τα πρωινιάτικα τσίπουρα που ήπιαμε στο μοναδικό καφενείο με κάτι 60άρηδες που γνωρίσαμε και τον παπά του χωριού (μεγάλο αλάνι παρεμπιπτόντως και δυνατό ποτήρι!)

Anestis Ketsetzidis είπε...

Τιμή και δόξα στους άγνωστους.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Ανώνυμε:
Σύμφωνα με τις πηγές μου μέχρι το 1928 ονομαζότανε Βύσαντσκο

Αλάνι: ναι, ξέρω το καφενείο. Υπέροχο.

Ανέστη: αυτοί οι άγνωστοι δεν πρέπει να ξεχαστούν.