Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Η Χωνοκλησιά Ορεινής Ναυπακτίας (καμία σχέση με τη Χονολουλού!)

Πέρυσι, το καλοκαίρι, βρέθηκα στα Βαρδούσια.
 Κι εκεί που ο φίλος μου με ξεναγούσε σε κάτι τέτοιους δρόμους...
Παίρνει μιαν απότομη στροφή και βγαίνει από το χωματόδρομο.
Χώνεται σε κάτι δέντρα και ξαφνικά βλέπομε αυτό.

Έναν αρχαίο μακεδονικό τάφο, που οι ντόπιοι τνο λένε «Χωνοκλησιά».

Προφανώς, οι ντόπιοι είδαν την θολωτή στέγη του και τους γερούς τοίχους του και πίστεψαν πως επρόκειτο περί παράνομης εκκλησίας από τον καιρό της Τουρκοκρατίας.

Λένε, μάλιστα, πως υπάρχει υπόγεια σήραγγα που συνδέει τη Χωνοκλησιά με το χωριό.

Αυτή είναι η θέα του χωριού από τον τάφο της Χωνοκλησιάς.
Άμα είστε πολύ πεισματάρηδες θα το βρείτε κάπου εδώ.

6 σχόλια:

bernardina είπε...

Όλη η ορεινή Ναυπακτία είναι "γραμμένη" -από τη μια άκρη ως την άλλη. Μαγικός τόπος.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Όντως, Μπέρνι. Αλλά και την έχουνε γραμμένη, επίσης. Όπως ολόκληρη την ορεινή ύπαιθρο.

bernardina είπε...

Δεν ξέρω τι από τα δύο είναι χειρότερο μπρε σκλιμ': να παρατιέται ένας τόπος στη μοίρα του ή να "αξιοποιείται"; Αφού σ' αυτή τη χώρα τις περισσότερες φορές όλα γίνονται στραβά κουτσά κι ανάποδα. Αν είναι να ασχοληθούν μαζί της και να τη γ@μήσουνε, καλύτερα να την αφήσουν στην ησυχία της ν' αυτοσχεδιάσει!

bernardina είπε...

Τώρα το σκέφτηκα: Χωνολουλού θα λέω την Πορδολουλού όταν χέζεται από τ' αστραπόβροντα και χώνεται κάτω από το κρεβάτι, χεχεε

Δημήτρης είπε...

Όχι βρε, ποιά ανάπτυξη; Ξου, ξου, ξου! Άσε να μείνει και κανένα μέρος να το χαιρόμαστε!

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Δημήτρη, όντως! Μάλλον καλύτερα καμία ανάπτυξη παρά ανάπτυξη με τσιμέντα, άσφαλτο και πισίνες.

Εχμ.. Μπέρνι, εγώ τονε δικό μου δεν μπορώ να τον αποκαλέσω αντιστοίχως. Ευτυχώς που δεν είναι κροτοφοβικός.