Ιστορίες μ΄ αρκούδες.

Φέτος είδα τρεις φορές αρκούδα. Την πρώτη φορά, τέλη Ιουνίου, ήταν νύχτα στη Βοβούσα, όταν ακούσαμε τα σκυλάκια του ξενώνα να γαβγίζουν, μανιασμένα, κλαίγοντας. Βγήκαμε έξω, οι δύο που είχαμε μείνει όλοι κι όλοι, και φωτίσαμε το χωράφι, βορειοδυτικά, με έναν παλιοφακό που βρέθηκε πρόχειρος. Ο άσπρος κούταβος μόλις μας είδε να βγαίνουμε, χώθηκε με ένα σάλτο στην αποθήκη και συνέχισε να γαβγίζει από την ασφάλεια των τεσσάρων τοίχων. Η μαύρη κουτάβα, πιο γενναία, γάβγιζε στο σκοτάδι. Ξαφνικά, βλέπουμε δύο ματάκια να γυαλίζουν στα 30 μέτρα. Ξέροντας ότι τα χόρτα εκεί είναι ψηλά, λέω «πρέπει να είναι ψηλό ζωάκι, γιατί αν ήταν κουνάβι, ασβός ή αλ'πού, τα ματάκια του θα φαίνονταν διακεκομμένα πίσω απ' τα χόρτα» και μετά συνειδητοποιώ πως η Πίνδος δεν έχει ζέβρες, καμηλοπαρδάλεις ή γκνού άρα πρέπει να είναι... «Αααρκούδαααα, μαλάκααααα!». Την άλλη μέρα λείπανε πέντε χήνες.


Την δεύτερη φορά, μέρα-μεσημέρι, τέλη Ιουλίου, κατηφορίζοντας από Μόρφα προς Βοβούσα, βλέπω με τη δεξιά άκρη του δεξιού ματιού μου ένα στρουμπουλό καφέ σκυλάκι να κουτρουβαλάει στο πρανές, μέσα στο δάσος. Πάνω που αναρωτιέμαι μα ποιός φέρνει κοπάδια με τσομπανόσκυλα μέσα στο δάσος, προσέχω ότι το «τσομπανόσκυλο» είναι χοντροκώλικο (όσοι με ξέρουν, καταλαβαίνουν), έχει κοντή ουρίτσα και στρογγυλά αυτάκια. Και τρέχει σαν διάολος! Γιατί είναι... «Ααααρκούδααααα, κλείσε τα παράθυρα μην είναι η μάνα της εδώ γύρωωωω!». Λες και άμα τσαντιζόταν η mama-Bear, θα μας γλίτωναν τα παράθυρα του Kangoo.

Η τρίτη, ήταν στο Γράμμο, στο δρόμο Πεύκου-Νεστορίου, λίγο έξω από το Πεύκο. Γυρνάμε από Γράμουστα και τα άλλα δύο αυτοκίνητα με αφήνουν να προηγηθώ, επειδή το Kangoo φοράει ρεζέρβα και δεν είμαστε πολύ σίγουροι ότι θα αντέξει. Έχω βάλει ένα CD με μουσική του Ένιο Μορικόνε από τον κινηματογράφο, οι κοκόνες που μεταφέρω έχουν γλαρώσει κι εγω προσεύχομαι στον Ήφαιστο και στον Προμηθέα Πυρφόρο να αντέξει η ρεζέρβα για να μην ξανατραβιόμαστε νυχτιάτικα. Και ξαφνικά... σαν να εμφανίστηκαν μαζί ο Έλβις Πρίσλεϊ,  οι Μπήτλς, οι Ρόλινγκ Στόουνς, οι Κουήν και οι Νιρβάνα. Ταυτόχρονα! Στο παιδικό πάρτι της ανιψιάς σας! Οι κοκόνες ξυπνάνε με ένα ουρανομήκες ουρλιαχτό «Αααααααααααααααα...ρκουδάαααααααααακιιιιιιιιιιιιιι!» γιατί στην απέναντι λωρίδα του δρόμου ένα χοντρό (και χοντροκώλικο) αρκούδι στέκεται όρθιο και αναρωτιέται τι είναι αυτά τα φώτα και ο θόρυβος. Και ξαφνικά πέφτει στα τέσσερα, περνάει μπροστά από το αυτοκίνητο (Ευχαριστώ, Άρη, για τα καινούργια δισκόφρενα και τις δισκόπλακες!) και αρχίζει να τρέχει πανικόβλητο μπροστά μας για καμιά πενηνταριά μέτρα.

Φωτογραφικά πειστήρια δεν έχω, γι' αυτό παραθέτω ένα πρόχειρο σκίτσο από την τελευταία συνάντηση. Ok, το δεξί μου χέρι δεν είναι τόσο λεπτό και η μύτη της συνοδηγού μου είναι πιο ωραία στην πραγματικότητα. Του χρόνου, όμως, θα πάρω GoPro!

Ηθικόν Δίδαγμα: αφού τόσα χρόνια που γυρνάω στην Πίνδο δεν έχω δει παρά μόνο κουράδες και νυχιές αρκούδες κι αφού φέτος δεν έγινα ιδιαίτερα γάτος (ίσα-ίσα, το καλοκαίρι με πόναγε φρικτά η μέση μου), παναπεί ότι χαζέψανε τα αρκούδια. Γιατί στις δύο τουλάχιστον συναντήσεις, τα ζώα ήταν νεαρά, έξι με επτά μηνών.


Ενημέρωση: βρήκα ένα σχετικό τζιφάκι στο ίντερνετς και το δημοσιεύω