Το ότι μου αρέσει το κιτσαριό είναι κοινό μυστικό.
Αν, μάλιστα, το κιτς περιέχει και πολιτικό ή ιστορικό υπονοούμενο, ακόμη καλύτερα!
Μόλις πρόσφατα ξαναπρόσεξα ένα διακοσμητικό παπαράκι,
που είχαμε φέρει το 1972 από ένα οικογενειακό ταξίδι στα Γιάννενα.
Σχεδόν 42 χρόνια μάζευε σκόνη και σκουριά το καημένο
11 σχόλια:
Ρε άτομο, ήξερες ότι ο Φαήλος θα είναι ο συνήγορος του Σατανιστή όταν μου παράγγειλες το Τhe Devils Advocate, μονταζάκι;
Δεν ξέρω, δεν απαντώ.
Ωραίο θα ‘ταν να ‘χε μία μισοφέγγαρη τρύπα δίπλα στο μιναρέ ν’ ανοίγει μπύρες .
Γίνεται...
Ξέρεις ότι εκείνην την εποχή υπήρχαν σκέψεις για αντικατάσταση του μιναρέ με αρχαιοελληνικό κίονα; Οπότε μια χαρά θα ταίριαζε κι εσύ δεν θα γκρίνιαζες.
Ββσλγς
Παναΐτσα μ! Λίγο χοντρούλης δεν θα ήταν ο κίων; Για να μην πω «ο κύων»...
Μπρρρρρρρ!
Μαίανδρος και τζαμί, κάντο δώρο σε κάνα ΧΑτη.
Δεμένο στην άκρη της γκλίτσας μου, εννοείς, ε;
Α γεια σου.
Δεν είναι τζαμί, είναι αρχαιοελληνικά λουτρά
γ.
Ναι, ε; Κι εγώ που νόμιζα πως ήταν μιναρέδες και όχι φουγάρα...
Δημοσίευση σχολίου