Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Καρακίτς!


Το ότι μου αρέσει το κιτσαριό είναι κοινό μυστικό.
Αν, μάλιστα, το κιτς περιέχει και πολιτικό ή ιστορικό υπονοούμενο, ακόμη καλύτερα!
Μόλις πρόσφατα ξαναπρόσεξα ένα διακοσμητικό παπαράκι, 
που  είχαμε φέρει το 1972 από ένα οικογενειακό ταξίδι στα Γιάννενα.
Σχεδόν 42 χρόνια μάζευε σκόνη και σκουριά το καημένο
μέχρι να διαπιστώσω πως ο συνδυασμός τζαμιού και μαιάνδρων είναι γαμάτος!


11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ρε άτομο, ήξερες ότι ο Φαήλος θα είναι ο συνήγορος του Σατανιστή όταν μου παράγγειλες το Τhe Devils Advocate, μονταζάκι;

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Δεν ξέρω, δεν απαντώ.

Elisa Day είπε...

Ωραίο θα ‘ταν να ‘χε μία μισοφέγγαρη τρύπα δίπλα στο μιναρέ ν’ ανοίγει μπύρες .

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Γίνεται...

Ανώνυμος είπε...

Ξέρεις ότι εκείνην την εποχή υπήρχαν σκέψεις για αντικατάσταση του μιναρέ με αρχαιοελληνικό κίονα; Οπότε μια χαρά θα ταίριαζε κι εσύ δεν θα γκρίνιαζες.
Ββσλγς

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Παναΐτσα μ! Λίγο χοντρούλης δεν θα ήταν ο κίων; Για να μην πω «ο κύων»...

Δημήτρης είπε...

Μπρρρρρρρ!

Μαίανδρος και τζαμί, κάντο δώρο σε κάνα ΧΑτη.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Δεμένο στην άκρη της γκλίτσας μου, εννοείς, ε;

Δημήτρης είπε...

Α γεια σου.

Ανώνυμος είπε...

Δεν είναι τζαμί, είναι αρχαιοελληνικά λουτρά

γ.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Ναι, ε; Κι εγώ που νόμιζα πως ήταν μιναρέδες και όχι φουγάρα...