Παραμονές Δεκαπενταύγουστου
και φτάνουμε στην πλατεία της Αβδέλλας.
Χαζεύουμε το ιστορικό (και συντηρητικότατο) χωριό
και την αράζουμε στην γεμάτη τραπεζοκαθίσματα πλατεία με τα πλατάνια.
Κάπου μυρίζει κοντοσούβλι βλάχικο!
Λόγω της βαρηκοΐας μου συνηθίζω να κοιτάω πότε-πότε πίσω μου.
Ξαφνικά αντιλαμβάνομαι ότι δίπλα στο τραπέζι μας την έχει αράξει αυτός ο ευγενέστατος τυπάκος!
Κάθεται ήσυχα-ήσυχα, δεν ενοχλείται απ' τα μλκισμένα που τού πατάνε την ουρά και μας κοιτάει με νόημα για κάνα μεζέ. Οι θαμώνες και τα γκαρσόνια της πλατείας δεν τον αποδιώχνουν, τον παρακάμπτουν και συνεχίζουν αδιάφορα τη βόλτα τους.
Η φωτό κάτω δεν είναι ευκρινής αλλά δίνει μια εικόνα του μεγέθους του.
Το τραπέζι πίσω του δεν είναι από παιδικό σταθμό.
Κανονικό τραπέζι, ύψους 80 εκατοστών είναι!
Όλο το βράδυ δεν ακούσαμε τη φωνή του.
Μάλλον θα τον έδιωξαν από καμιά στάνη το φουκαρά επειδή παραήταν cool.
2 σχόλια:
Εγώ πάντως παρατήρησα ότι κάθησες μέρα και έφυγες νύχτα από εκεί. ;)
Ημιαληθές!
Φτάσαμε ηλιοβασίλεμα...
Δημοσίευση σχολίου