Αντίο

 

22 Ιανουαρίου 1929 - 17 Ιουνίου 2016

Επικήδειος της 18 Ιουνίου 2016

Όπως τον εκφώνησε ο μεγάλος του γιός, στον Άγιο Σπυρίδωνα, Μαρμάρων, Αιγείρας. 

Ο Βλάσης Γιαννόπουλος, ο δάσκαλος, ο αγαπημένος μας, έφυγε χθες το πρωί με τον τρόπο που έζησε σε όλη του τη ζωή: με ευγένεια και αξιοπρέπεια.

Ο πατέρας μας μεγάλωσε στα σκληρά προκατοχικά, κατοχικά και μετακατοχικά χρόνια με στερήσεις και δυσκολίες τεράστιες, με μοναδικά όπλα την αγάπη και τη δροντίδα των γονιών του και τη δική του αστείρευτη θέληση για μια καλύτερη ζωή. Σπούδασε, διορίστηκε στη Χίο, γνώρισε τη μάνα μας – μια αγάπη που κράτησε 62 χρόνια-, γέννησαν κι ανάθρεψαν τον Αρίστο και μένα, με τις αξίες που διέκριναν και τους δυο τους: την αγάπη στον πλησίον, την φιλομάθεια, την ανιδιοτέλεια και την αλληλεγγύη στους αδύναμους.

Από τα χέρια του δάσκαλου επί δεκαετίες πέρασαν πάνω από 2.000 παιδιά. Όλα τους είχαν την ευτυχία να γνωρίσουν τη γελαστή παιδαγωγική του Βλάση, την έγνοια του για το καθένα ξεχωριστά και βέβαια τις τσιμπιές του στα δροσερά τους μαγουλάκια.

Ο πατέρας μας λάτρευε τα παιδιά. Το επάγγελμα που διάλεξε, ίσως χωρίς να το πολυγνωρίζει όταν το έκανε, απεικόνισε με τον πλέον σαφή τρόπο τουν ψυχικό κόσμο του πατέρα μας: φώς, αγάπη, αισιοδοξία.

 

Ο Βλάσης είχε μιαν ακόμα μεγάλη αγάπη: τη Βελλά του. Τα πλατάνια, τα νερά, την πλατεία, τους ανθρώπους της. Για τον πατέρα μας, το χωριό του ήταν κάτι πολύ περισσότερο από τις ρίζες του. Ήταν ανάσα, χαρά, μια ευλογία που την απόλαυσε μέχρι λίγο πριν από το τέλος, το φετινό Πάσχα.

Ο Βλάσης Γιαννόπουλος έζησε μια μεγάλη και όμορφη ζωή. Κατόρθωσε με την αγάπη του να κερδίσει την αγάπη, τη φιλία και το σεβασμό χιλιάδων ανθρώπων. Και φυσικά την αγάπη και την αφοσίωση της γυναίκας του, των παιδιών του, των συγγενών του, όλων μας. Ένας φωτεινός άνθρωπος που πήγε να συναντήσει το Φώς.

Καλο ταξίδι πατέρα!

Κουράγιο μάνα!

 
Και μια φωτό πριν τέσσερα χρόνια