Κυριακή 20 Απριλίου 2008

Μια ιστορία για διψασμένους και κυνηγημένους

Η πηγή της μονής Πρέβελης, στην Κρήτη. Κατά την Κατοχή, εδώ έφταναν, συνοδευόμενοι από ντόπιους, φυσικά, οι νεοζηλανδοί, αυστραλοί και βρετανοί στρατιώτες, που δεν πρόλαβαν την εκκένωση του νησιού από τα Σφακιά. Μπορούμε να τους φανταστούμε να φτάνουν κάθιδροι και κυνηγημένοι και να ορμάνε στην πηγή για λίγο νερό. Εδώ φιλοξενούνταν από τους καλόγερους, μέχρι να έρθει υποβρύχιο από την Αίγυπτο και να τους παραλάβει από την παραλία, την γνωστή παραλία με το ποτάμι και τους τουρίστες. Περί τα 800 μέτρα προς τα ανατολικά, οι στρατιώτες που σώθηκαν έτσι, έχουν στήσει ένα μνημείο με έναν παπά και έναν στρατιώτη, οπλισμένους και τους δύο. Οι Γερμανοί, φυσικά, δεν άργησαν να το μάθουν και έκαψαν το μοναστήρι. Κάτω, το κύπελλο που είναι δεμένο με αλυσίδα στον τοίχο. Να μην ανήκει σε κανέναν αλλά να πίνουν όλοι.

7 σχόλια:

ΠανωςΚ είπε...

Πάντα με αρέσετε περισσότερο όταν μας γράφετε και κανά δυο λογάκια μαζί με τις φωτό.
Το τελείωμα ωστόσο με βάζει σε σκέψεις: δεν πιστεύω να σημαίνει ότι για να έχουμε κάτι όλοι χωρίς να ανήκει σε κανέναν χρειάζονται οι αλυσίδες;
Ή πάλι μαλακίες λέω;

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Ή μπορεί να λέω εγώ...

ΠανωςΚ είπε...

Οχι μωρέ, ως περίοδος κατακλείδα είναι πολύ όμορφη. Απλώς είχα περιπαικτική διάθεση και όρεξη να στηλιτεύσω ως άλλος Πάνος Παναγιωτόπουλος τον "κόκκινο ολοκληρωτισμό", χαχαχα.

demetrat είπε...

η κλείδα άμα είναι όμορφη και κόβει και ανάσες και αλυσσίδες.

demetrat είπε...

το σωστό να λέγεται .
Η κλείδα άμα είναι όμορφη , κόβει και ανάσες και αλυσσίδες.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα είπε...

Και η κατακλείδα τις κατακόβει;-)))

demetrat είπε...

και η κατακλείδα, και η περίοδος.