Πώς επέρασα το Πάσχα μου...

Εφέτος το Πάσχα έφυγα από το χωργιό και ανέβηκα στο ακόμη πιο χωργιό.

Αμέσως άνοιξα το παράθυρό μου.

Μετά, έκανα με τη σκούπα έξωση στον κύριο και την κυρία Κουνουπόσαυρου, που λυμαίνονταν τη βεράντα (συγκρίνετε το μέγεθος των τεράτων με το καρφωμένο πηχάκι του ταβανιού).

Ύστερα, αυτομαστιγώθηκα που έχω αφήσει άβαφη την αυλόπορτα εδώ και καμιά δεκαετία.

Αδίκως υπέφερα, διότι αγνοούσα πως ήδη έχει παραγγελθεί καινούργια.

Στο μεταξύ, κάναμε διάφορα πράγματα που προκαλούσαν σε κάποιον ακατάσχετη αντανακλαστική σιελλόροια (τιμώ τη μνήμη του Παυλώφ).

Αυτή τη φωτό τηνε τράβηξε άλλος αλλά με τη δική μου μηχανή.

Τηνε δημοσιεύω εγώ, μπας και φιλοτιμηθεί να ενημερώσει το μπλόγκ του.

Κατόπιν, ζήλεψα τα τριαντάφυλλα του ξαδέρφου μου και πολλών άλλων.

Και φύτεψα οκτώ καντιφέδες και ισάριθμα βασιλικάκια.

Ελπίζω μέχρι το καλοκαίρι να έχουν γίνει θάμνοι.

Τέλος, επιστρέφοντας, αναφωτήθηκα ποιός νάχε περάσει απ' εδώ Πασχαλιάτικα και τούχαν στρώσει το δρόμο με λουλούδια. Από κουτσουπιά, παρακαλώ, που όπως πληροφορούμαι, τόσο στα αγγλικά όσο και στα γαλλικά λέγεται «δέντρο του Ιούδα». Χμμμ... κάνας επίσημος θα ήταν.