Τέλη Ιουλίου-αρχές Αυγούστου 2004.
Εξόριστοι από την Ολυμπιακή Αθήνα, βρισκόμαστε στη Σαμοθράκη.
Φεύγοντας, από Αλεξανδρούπολη, ανεβαίνουμε Διδυμότοιχο και στρίβουμε δυτικά.
Κάνομε στάση στο Ελληνοχώρι για κάνα ποτάκι σ΄ένα άθλιο μπαρ με νταλικέρηδες και στρατιωτικούς από το διπλανό στρατόπεδο. Το ένα ποτάκι γίνεται πέντε-έξι.
Παίρνουμε τα πτώματά μας και μετά από λίγα χιλιόμετρα στην ευθεία,
διαπιστώνω πως δεν το έχω πλέον με την οδήγηση.
Σταματάμε σ' ένα χωριό, στήνει ο λοστρόμος το αντίσκηνο στο προαύλιο της εκκλησίας, δένομε στο σκύλο στο διπλανό δέντρο και την πέφτομε για ύπνο.
Το πρωί, κατά τις 7.30 ακούω «τσάπ-τσαπ» δίπλα στο κεφάλι μου.
Βγαίνω από τ' αντίσκηνο, έτοιμος να ακούσω γκρίνια και βλέπω έναν γηραιό κύριο που καθαρίζει την αυλή της εκκλησίας από τα αγριόχορτα.
«Συγγνώμη, παιδί μου, αν σας ενοχλώ, να έρθω αργότερα!» λέει.
Πεταγόμαστε, ντροπιασμένοι, νιβόμαστε στο αποχωρητήριο της εκκλησίας, που μας έδειξε ο καλός κύριος, φκιάνουμε καφέ, μαζεύουμε το σκύλο και φεύγουμε.
Βγαίνοντας απ' το χωριό, βλέπουμε τ' όνομά του: «Ευγενικό»
Όντως!
9 σχόλια:
Ουαου! Σίγουρα όνομα και πράγμα!
Ωραίες εμπειρίες και ωραίο όχημα στην φωτό.
Το αγαπώ!
Μ' άρεσε, έτσι απλά, αυθόρμητα κι αγνά!
Καλησπέρα :-)
Όντως ωραίες εμπειρίες. Ο Ρώσσος επωλήθη προ εξαετίας για να παραχωρήσει τη θέση του στο Γάλλο.
Καλησμπέρα.
Όχιιιιιιιιι.... ποτέ δεν δίνεις έναν Ρώσο! Εγώ τον δικό μου τον έχω ακόμα. Είναι βέβαια δαπανηρός αλλά με πάει εκεί που δεν με πάει κανένας άλλος.
Εμ, για τετράτροχα μιλάμε, ε;
Πϊνουν πολλοί και είναι και άβολοι οι μπαγάσηδες οι Ρώσσοι.
Κατά τ'άλλα, όντως, σε πάνε παντού. Άν αντέξεις την Εθνική...
Πάντα για 4Χ4.
Την βγάζεις πέρα με ένα ελαφρύ Πάρκισον που διαρκεί 1-2 ώρες αφού τελειώσει το ταξίδι! :P
Α, μπράβο! Και σου φεύγουν τα σφραγίζματα και οι βίδες απ' τα κατάγματα. Άσε! Όταν -με το καλό- πάρω την αποζημίωση, θα ψωνίσω ένα Τουγιότα Χάιλουξ τετρακάμπινο. Ω, ναι!
Εγώ νόμιζα ότι το Saxo μου το σχωρεμένο είναι το καλύτερο 4x4...
Δημοσίευση σχολίου