Το βήμα της χήνας

«Μα γιατί μας προσβάλλουν έτσι, οι άνθρωποι;

Εμείς κανονικά περπατάμε!

Και δεν γεννάμε χρυσά αυγά αλλά κανονικά. 

Κάπως μεγαλούτσικα, βέβαια, αλλά αυγά!»

«Λοιπόν, πρέπει να διαμαρτυρηθούμε!

Μας αδικούν μ' αυτά που λένε για το χαριτωμένο μας βάδισμα!»

«Είμαστε πολύ αδικημένες, οι καημένες!

Μας έχουν πέσει τα μούτρα. 

Ακόμα και οι γαλοπούλες γελάνε εις βάρος μας.»

Κι άλλο ένα μνημείο στο Γράμο

Έχουμε μιλήσει και παλιότερα για τα ιδιωτικά μνημεία στα χωριά και τις ερημιές του Γράμου. 

 Φέτος βρήκα κι άλλο ένα στο Λειβαδοτόπι.

Θα το βρείτε κάτω από το δρόμο, σε ένα λοξό δρομάκι, κάτω απ' τη μουριά.

Σύμφωνα με όσα έμαθα, τον Ιούνιο του '48 το χωριό είχε ερημώσει από τους κατοίκους του.

Αρκετοί είχαν φύγει για το βουνό, άλλοι στις χώρες της ανατολικής Ευρώπης, κάποιοι στους οικισμούς γύρω από την Καστοριά λόγω της υποχρεωτικής εκκένωσης από τον Βαν Φλητ.

Μόνο δύο γυναίκες είχαν μείνει εκείνη την ημέρα.

Τη μία τη σκότωσε αεροπλάνο με βόμβα και μετά με πολυβολισμούς.

Αλλά πιο πολύ μου άρεσε -ως μνημείο- αυτή η τεράστια καρυδιά.

Είναι φυτεμένη το 1946, μου είπε ένας γείτονας.

Όνομα και μη χωριό, σου λένε!

Τέλη Ιουλίου-αρχές Αυγούστου 2004.

Εξόριστοι από την Ολυμπιακή Αθήνα, βρισκόμαστε στη Σαμοθράκη.

Φεύγοντας, από Αλεξανδρούπολη, ανεβαίνουμε Διδυμότοιχο και στρίβουμε δυτικά. 

Κάνομε στάση στο Ελληνοχώρι για κάνα ποτάκι σ΄ένα άθλιο μπαρ με νταλικέρηδες και στρατιωτικούς από το διπλανό στρατόπεδο. Το ένα ποτάκι γίνεται πέντε-έξι.

Παίρνουμε τα πτώματά μας και μετά από λίγα χιλιόμετρα στην ευθεία,

διαπιστώνω πως δεν το έχω πλέον με την οδήγηση.

Σταματάμε σ' ένα χωριό, στήνει ο λοστρόμος το αντίσκηνο στο προαύλιο της εκκλησίας, δένομε στο σκύλο στο διπλανό δέντρο και την πέφτομε για ύπνο.

Το πρωί, κατά τις 7.30 ακούω «τσάπ-τσαπ» δίπλα στο κεφάλι μου.

Βγαίνω από τ' αντίσκηνο, έτοιμος να ακούσω γκρίνια και βλέπω έναν γηραιό κύριο που καθαρίζει την αυλή της εκκλησίας από τα αγριόχορτα.

«Συγγνώμη, παιδί μου, αν σας ενοχλώ, να έρθω αργότερα!» λέει.

Πεταγόμαστε, ντροπιασμένοι, νιβόμαστε στο αποχωρητήριο της εκκλησίας, που μας έδειξε ο καλός κύριος, φκιάνουμε καφέ, μαζεύουμε το σκύλο και φεύγουμε.

Βγαίνοντας απ' το χωριό, βλέπουμε τ' όνομά του: «Ευγενικό»

Όντως!

Χρόνια πολλά, βρε!

Ερχόμαστε και η γη θα τρέμει!

Μουουουουού...

Ποιόν είπες βόδι, ρε;

-Ποιοί είμαστε, τι θέλουμε, πού πάμε;

-Σκάσε και τρώγε!

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΣΗΜΕΡΑ!

Μην αρχίσετε τα τηλέφωνα στους και στις πρώην σας.

Τα σπουργίτια της Βοβούσας

Ωραία είναι να κάθεσαι να τα χαζεύεις.

Τα πουλάκια μου...!

 

Νυχτερινά φώτα

Πανσέληνος στο χωργιό μ'.

Μυγάκια σε φανοστάτη, στην πλατεία της Βοβούσας.

Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης (εδώ γελάνε!)

Τον Αύγουστο του 2010 πέρασα από το σημείο όπου είχαν ανεγερθεί τα κτίρια του Πάρκου Εθνικής Συμφιλίωσης. (Λέμε τώρα)

Τα έργα είχαν ξαναρχίσει. Κρίμα είναι να ρημάζουν.

Τον Αύγουστο του 2012 το κτίριο επάνω είχε αποπερατωθεί.

Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα όταν είδα το «έργο τέχνης»που κοσμούσε την είσοδό του.

Ναι, το ξέρω πως «για τα λεφτά τα κάνεις όλα» αλλά πρέπει και να το δείχνομε;

Κάτω αριστερά στο έργο τέχνης είναι και μια σημαία της Ε.Ε.

Διατυπώθηκαν πολλές ενστάσεις για τη σκοπιμότητα του έργου -και κυρίως για την τοποθεσία του- αλλά ένα πονηρό πουλάκι μου είπε πως εάν ο ξενώνας βρίσκεται πάνω από κάποιο υψόμετρο, δικαιούται πολύ μεταλύτερη επιδότηση από την Ε.Ε.!

Ξύνω τα μολύβια μου

Ποζάρει ο γνωστός και μη εξαιρετέος σκύλος

Ένα πονηρό κουτάβι

 Στην αρχή κοιμόταν μόνος του.

Μετά απο μερικές μέρες ανακάλυψε πως τα αδέρφια του είναι ζεστά και μαλακά.

 

Και στο τέλος κοιμόταν διαρκώς επάνω τους.

Φυσικά και είναι ο πρώτος (και ελπίζω όχι ο μόνος) που υιοθετήθηκε.

Μια πλαγιά, στο χωργιό μου.

Κάπου στα τέλη Μάη. Ολάνθιστα άγρια θαμνώδη.

Οι ήλιοι μου

Στο χωργιό. Τους (μετα)φύτεψα, τους πότισα, τους κανάκεψα, μέχρι που ανθίσανε!

Μα αφήστε με να ολοκληρώσω!

 Κάποιοι, όπως έχομε πει, δεν καταφέρνουν ποτέ να ολοκληρώσουν.

 

Κάτι που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό.

Ο φίλος μ', ο Ηλίας, ο ύψιστος Ψήστης!

Ψήστης στα πανηγύρια της περιοχής του χωργιού μου.

Ψήνει τέλεια τα πάντα!

Αλλά ποιός θα τολμούσε να του ζητήσει κέτσαπ ή μουστάρδα;

Ο Κόκκαλης δεν υπήρξε ποτέ θρύλος...

... ή «αμαρτίες τέκνων παιδεύουσι αγάλματα γονέων».

Αυτό είναι ό,τι απέμεινε από την προτομή του γιατρού Πέτρου Κόκκαλη, που είχε στήσει το ΚΚΕ στο Γράμο, κοντά στο νοσοκομείο που είχε φτιάξει. Στη θέση Καταφύκι.
Κάτω, η φωτογραφία της προτομής από το «Ριζοσπάστη».

Ο «Τσάκ Νόρρις» είναι τούρμπο-ντήζελ!

 Αυτό οδηγούσα φέτος στο Γράμο. Θηρίο!
2.500 κ.εκ., πετρέλαιο και τούρμπο. Άμα μεγαλώσω, τέτοιο θα πάρω αλλά κόκκινο!

 Έχει κι ωραία από τη θέση του οδηγού.

Είσαι στην Ελλάδα και βλέπεις την Αλβανία!

Ο «Τσακ Νόρρις» στην Αλεβίτσα παρακολουθεί την έπαρση σημαίας, και μάλιστα δίδυμης, από δύο ντόπιους φίλους.

Προσωπικά, δεν έχω πολλά πάρε-δώσε με τις σημαίες αλλά δικό τους είναι το βουνό, οπότε εμένα δεν μούπεφτε λόγος.